ای ملک تو به دوام و صنع تو از قدیم . ای بی نیاز مطلق و فارغ از ندیم .

ای خدای من رخصتم دادی که تسبیح تو گویم و راه تو پویم و سرّ تو جویم ، دل با تو دارم و غیر ،  از دل بشویم . خود را به تو بسپارم و سر به خاک گذارم و راه توبه گزینم و بر خوان مغفرت نشینم . آه من کیم ؟ من که زندانی نفسم ، اسیر تخیّلم ، دوزخ تجملّم ، وامانده راهم ، خالی از آهم ، بسته به زنجیر گناهم ، بی پشت و پناهم ، آفت زده خزانم ، شرمنده آنم که از خویش نهانم .

افتاده به چاه حسرتم ، خاموش و افسرده . ره به جایی نبرد .

با این همه ، روزنه ای از دور می بینم که سرود امید می سراید زنگ از دل می زداید و یه “لاتایئسوا” میخواند خدای را یغفرالذنوب جمیعا می داند. می گوید که ناامید نباشم امیدوارم ، امیدوار دریا دریا کرمم اماچه کنم که شرمندگی مرا خواهدکشت که گفتی ای فرزند ادم ما شیطان را به خاطر تو از بارگاه عزوجلال خویش راندیم و با هزاران دهان تو را خواندیم چگونه است که باوی سازش می کنی و با ما ساز خلاف می نوازی وبه خلاف پردازی به ما دروغ گویی و طریق عنادپویی چه می خواهی و چه می جویی؟ ای پسر آدم تو را فرمودم که دامن از خلق بکش نه دامن خلق. بندگی کن و زندگی، تقدیس ما کن و قدیس خلق شو . محرم شو تا به حریم و قرب ما راه یابی.

الهی! دردم درمان و هجرم پایان. ضعفم به قوت و زبانم به حکمت و جانم به خلوت رسان. دستم به خیر و پایم به سیر، چشمم به تقوا و امروزم را به فردا رسان آمین یا رب العالمین.