آهنگری پس از گذراندن جوانی پر شر و شور تصمیم گرفت وقت و زندگی خود را وقف خدا کند .

سالها با علاقه کار کرد ، به دیگران نیکی کرد اما با تمام پرهیزگاری اوضاع زندگی اش درست به

نظر نمی آمد ، حتی مشکلاتش مدام بیشتر می شد . یک روز عصر دوستی که به دیدنش آمده

بوده و از وضعیت دشوارش مطلع شد گفت : ” واقعا عجیب است ، درست بعد از اینکه تصیم

گرفته ای مرد خدا پرستی شوی ، زندگی بدتر شده . نمی خواهم ایمانت را ضعیف کنم ، اما با

وجود تمام تلاش هایت در مسیر روحانی ، هیچ چیز بهتر نشده . ”

آهنگر پاسخ داد : در این کارگاه فولاد خام برایم می آورند و باید از آن شمشیر بسازم . می دانی

چه طور این کار را می کنم ؟ اول تکه فولاد را به شدت حرارت می دهم تا سرخ شود . بعد با بی

رحمی با سنگین ترین پتک پشت سر هم به آن ضربه می زنم ، تا فولاد شکلی بگیرد که

می چخواهم . بعد آن را در تشت آب سرد فرو می کنم ، فولاد به خاطر این اتغییر ناگهانی دما ،

ناله چمی کند و رنج می برد . باید این کار را آنقدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظرم دست یابم

. آهنگر مدتی سکوت کرد و ادامه داد : ” گاهی فولادی که به دستم می رسد نمی تواند تاب این

عملیات را بیاورد حرارت ، ضربات پتک و آب سرد آنرا ترک می اندازد می دانم که این فولاد هرگز

تیغه شمشیر مناسبی نخواهد بود .” آهنگر مکثی کرد و ادامه داد : ” می دانم خدا دارد مرا در

اتش رنج فرو می برد . ضربات پتکی که زندگی بر من وارد کرده پذیرفته ام و گاهی به شدت

احساس سرما می کنم انگار فولادی باشم که از آبدیده شدن رنج می برد ……..

اما تنها چیزی که می خواهم این است :
خدای من !
از کارت دست نکش تا شکلی را که تو می خواهی به خود بگیرم . با هر روشی که می پسندی

ادامه بده ، هر مدت که لازم است ادامه بده ………

اما هرگز مرا به کوه فولادهای بی فایده پرتاب نکن .