“  مدتی بود که ابو هاشم زندگی را به سختی می گذراند . نزد حضرت آمد و پیش از انکه سخنی بگوید امام هادی ( علیه السلام ) فرمود: ” ای ابو هاشم ! کدام یک از نعمتها را که خداوند به تو عطا کرده می توانی شکرانه اش را به جای آوری ؟ ”

ابو هاشم ساکت بود و نمی دانست چه بگوید . حضرت ادامه داد: ” خداوند ایمان را به تو مرحمت کرده به خاطر آن بدنت را بر آتش جهنم حرام کرد و تو را عافیت و سلامتی داد و بدین وسیله تو را بر عبادت و بندگی یاری فرمود و  به تو قناعت بخشید که با این صفت آبرویت را حفظ نمود . ای ابو هاشم ! من در آغاز این نعمتها را به یاد تو آوردم چون می دانستم به جهت تنگدستی ،  از ان کسی که این همه نعمتها را به تو عنایت کرده به من شکایت  کنی . اینک دستور داده ام صد دینار ( طلا ) به تو بدهند . آن را بگیر و به زندگی ات سامان بده . شکر نعمتهای خدا را به جای آور ! . ”