بر من ببخش شتابم را

روزی به عشق دیدار تو راه بیابان را در پیش گرفتم

و آنقدر رفتم که تشنگی توانم را برید.

آخر الامر زیر سقف بلند آسمان نشستم و رو به آسمان خورشید را گفتم :

“  او کجاست ؟  ”

صبورانه گفت: ” چقدر کم تاب و بی حوصله ای ! ”

من سالهاست به عشق آمدن او بی تابم …

شرمنده ام  آقا !

بر من ببخشید شتابم را .

” بیا به داد دل خاک خورده مان توبرس تمام

مردم این شهر بی تو می میرنند . “