روز هفتم

در روز هفتم محرم بود عبیدا… بن زیاد ضمن نامه ای به عمر بن سعد ،از وی خواست تا با سپاه خود بین امام حسین ( علیه السلام) و یاران و آب فرات فاصله ایجاد کرده و اجازه نوشیدن آب به آنها ندهد. عمر بن سعد نیز بدون فاصله عمر بن حجاج را با 500 سوار در کنار شریعه فرات مستقر کرد و مانع دسترسی امام حسین ( علیه السلام) و یارانش به آب شدند. در این روز مردی به نام عبدالله ابن حصین ازدی که از قبیله بجیله بود فریاد برآورد ای حسین این آب را دیگر به سان رنگ آسمانی نخواهی دید به خدا سوگند که قطره ای از ان را نخواهی آشامید تا از عطش جان دهی .امام (علیه السلام) فرمودند:” خدایا او را از تشنگی بکش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار نده. ” حمید ابن مسلم می گوید: ” به خدا سوگند که پس از این گفتگو به دیدار او رفتم در حالی که بیمار بود قسم به آن خدایی که جز او پروردگاری نیست دیدم که عبدالله ابن حصین آنقدر آب می آشامید که شکمش بالا می آمد و آن را بالا می آورد و باز فریاد می زد العطش…….. باز آب می خورد ولی سیراب نمی شد چنین بود که به هلاکت رسید.
آب از عطش حسین در غوغا بود
یکدست زمین کربلا دریا بود
چندین بار از علقمه پرسیدم گفت
خورشید ترین ستاره زهرا بود
                                                                                                                                      هدی صفرپور- طلبه پایه سوم