مدینه شهری است در میان شهرها . شهری که با ورود آخرین نبی مرسل ” مدینه النبی ” نام گرفت . وارد این شهر که میشوی چشمانت به دنبال گنبد سبز رنگی است که چون خورشید نه فقط مدینه را که گویی تمام زمین را پرتو افشان می کند . نگاهش که می کنی بغض 1400ساله ای تمام وجودت را پر می کند . دلت می خواهد مویه کنی، اشک بریزی ، ناله بزنی …… وقتی یادت می آید که صاحب این گنبد چه درد و غربتی را تحمل کرد تا اسلام را به من و تو برساند گویی بغضت تبدیل به عرق شرم میشود که گونه هایت را خیس می کند ….

و این تمام ماجرا نیست …… چند گام دورتر ….. رویت را که بر می گردانی نرده های سبز رنگی به رنگ همان گنبد نگاهت را جذب می کند و بی اختیار جلو می روی دست به مشبکهای نرده می زنی تلاشت بیهوده است ، نرده های بلند و دیوارهای کشیده و درهای بسته …. و تو می دانی اینجا بقیع است ….. تنها مکانی که نیاز به تشریح ندارد . تلاش نکن واقعا بیهوده است … نمی توانی وارد شوی و دست ادب بر سینه و صورت به گنبد ، عرض ارادت کنی . به دنبال کتابچه های زیارت نگرد … از ان هم خبری نیست . اینجا فقط خاک است و سنگ و پرهای ریخته شده کبوتران در لابلای خاکها . و چه قشنگ کبوتر بقیع با کبوتر امام رضا ( علیه السلام ) درد دل می کند که :

من کبوتربقیعم با تو خیلی فرق دارم
جای گنبد سرم و روی خاکها میذارم
اونجا هر کی می پره قشنگ و افلاکی میشه
اینجا هر کی می پره بال و پرش خاکی میشه
اونجا خادما با زائر آقا مهربونند
اینجا زائرارو از کنار قبرها می رونند
تو که هر شب می سوزه صد تا چراغ دور و برت
به امام رضا بگو غریب تویی یا مادرت

شهادت امام صادق علیه السلام بر همه شیعیان مذهبش تسلیت باد!